پیش از خواب بیاد آورید خدایی را که خالق میلیاردها کهکشان است و همه جهان فرمانبردار اوست. او خدایی است که در چنین دنیای پهناوری بسادگی قادر است تک تک بندگانش را در این سیاره کوچک ببیند، بفهمد و بشنود و گره از مشکلاتشان بگشاید. او براستی مهربان و بزرگتر است از هر آنچه که ما می اندیشیم. پس به او توکل کنید و بخواهید یاریتان دهد و سختی هایتان را تبدیل به خوشی کند. از همه دل ببرید و فقط به او دل بسپارید و بدانید که او برای شما کفایت میکند و هرگز بی پناه رهایتان نخواهد کرد.

1.به شهروندان عادی بیشتر احترام بگذارد تا کسانی که پست و مقام دارند.

2. بتواند سی صفحه در مورد خود، روحیات و افکار خود بدون حتی یک جمله تکراری بنویسد.

3. برای خود به وسعت جهان، احترام قائل باشد.

4. در روز حداقل پانزده دقیقه برای شناخت خود وقت بگذارد.

5. از کسی سؤال خصوصی نپرسد.

6. برای هر سؤالی، چندین پاسخ متفاوت قائل باشد.

7. اختلاف خود با دیگران را با گفت وگو حل کند.

8. مبنای قضاوت در مورد انسان ها: 95 درصد باطن و عمل آن ها، 5 درصد، ظاهرشان.

9. انتظارات خود را از دیگران به حداقل برساند. با توانایی های خود زندگی کند.

10. راست گویی و درست کاری را نه صرفاً یک فضیلت فردی بلکه استوانه آفرینش بداند.

11. برای کل جامعه و آینده آن تلاش کند و نه صرفا در گروه و اطرافیان خود.

12. در روز پانزده دقیقه با گُل و گیاه وقت بگذراند و رنگ ها را تقدیر کند تا بلکه قدری از قدرت، سیاست، پول و خودنمایی فاصله گیرد.

13. در صف خودپرداز بانک، یک متر از کسی که مشغول کار بانکی است فاصله بگیرد.

14. با عذرخواهی، فضای تنش ها را تخفیف دهد.

15. از نیاز به نمایش، عبور کرده باشد.

16. اگر می خواهد ثروتمند شود، نهاد های دولتی و حکومتی را ترک کند.

17. بر کسانی که با او تفاوت فکری و سلیقه ای دارند، القاب نگذارد.

18. در زندگی اجتماعی و سیاسی: 95 درصد فکر و مطالعه و استدلال، 5 درصد حس، شایعات و فضاها را رعایت کند.

19. تا بتواند در رانندگی بوق نزند.

20. به گونه ای رفتار کند که صاحبان قدرت سراغ او بیایند و نه بالعکس.

21. بخش مهمی از زندگی خود را برای بجا گذاشتن میراثی ارزشمند برای جامعه، طراحی کند.

22. هنگام به کارانداختن برف پاک کن ها برای شستشوی شیشه ها، اتوموبیل های اطراف را کثیف نکند.

23. برای هر انسانی، مستقل از اینکه چه فکری دارد و به کدام گروه تعلق دارد، ارزش انسانی قائل باشد.

24. از دوستی ها و به خصوص حلقه اول دوستان خود، مانند گُل مراقبت کند.

25. حداقل در دو کار گروهی به طور دائمی، برای فرونشاندن منیت های خود، مشارکت کند.

26. اعتبار فکری افراد را در متون قابل اتکایی که تولید کرده اند، بداند.

27. وارد شبکه ذهنی منتقدین خود شود تا جهان آن ها را بهتر درک کند.

28. در رفتار اجتماعی و اخلاق فردی، قابل پیش بینی باشد.

29. به هیچ فرد، گروه و ملتی دشنام ندهد. با مخالفین خود، حقوقی رفتار کند.

30. شأن و منزلت خود را به مراتب بالاتر از کسانی بداند که پست و مقام و منصب دارند.

نویسنده: پروفسور محمود سریع القلم

نازنين از عشق مردم ناز تا کي ميکني؟
اي خود عاشق ميکشي و تکيه بر وي ميکني
ناقه ي ليلي به سرعت ميبري اي ساربان
حال مجنون گر بداني ناقه را هي ميکني

چوپان بيچاره خودش را كشت كه آن بز چالاك از آن جوي آب بپرد نشد كه نشد.

او مي‌دانست پريدن اين بز از جوي آب همان و پريدن يك گله گوسفند و بز به دنبال آن همان.
عرض جوي آب قدري نبود كه حيواني چون اونتواند از آن بگذرد... 

نه چوبي كه برتن و بدنش مي‌زدسودي بخشيد و نه فريادهاي چوپان بخت برگشته.
پيرمرد دنيا ديده‌اي از آن جا مي‌گذشت وقتي ماجرا را ديد پيش آمد و گفت:
من چاره كار را مي‌دانم. آنگاه چوب دستي خود را در جوي آب فرو برد و آب زلال جوي را گل آلود كرد.
بز به محض آنكه آب جوي را ديد از سر آن پريد و در پي او تمام گله پريد.
چوپان مات و مبهوت ماند. اين چه كاري بود و چه تأثيري داشت؟
پيرمرد كه آثار بهت و حيرت را در چهره چوپان جوان مي‌ديد گفت:
تعجبي ندارد تا خودش را در جوي آب مي‌ديد، حاضر نبود پا روي خويش بگذارد. آب
را كه گل كردم ديگر خودش را نديد و از جوي پريد.
 
فهميدم اين كه حيواني بيش نيست پا برسر خويش نمي‌گذارد و خودرا نمي‌شكند

چه رسد به انسان كه بتي ساخته است. از خويش و گاهي آن را مي‌پرستد

 
چه سخت است خود شکستن
و از خودگذشتن و پریدن
تا رسیدن به معبود ومعشوق.




رقص آنجا کن که "خود" رابشکنی
پنبه را  از  ریش  شهوت   برکنی
 
رقص   وجولان بر  سر  میدان    کنند
رقص  اندر  خون"خود"  مردان   کنند

چون رهند از دست "خود" دستی  زنند
چون جهند از نقص "خود"رقصی  کنند
 
مطربانشان از درون دف می‌زنند
بحرها در شورشان کف می‌زنند
 
تو  نبینی  لیک  بهر گوششان
برگها بر شاخها  هم  کف ‌زنان

تو   نبینی برگها را  کف  زدن
گوش دل باید نه این گوش بدن
  
«مولانا»

حال امروز من از آینه پیداست، بیا

سفره‌ی عید مهیاست، بیا

نوبت ماست، بیا

گل بر شاخه که در دست تو زیباست، بیا

عمر گل امشب و فرداست، بیا

نوبت ماست، بیا

پر پروانه پر از نقش و نگار است، بیا

روز آغاز بهار است، بیا

گل به بار است، بیا

گل به بار است، بیا

سایه‌ی این چمن از برگ چنار است، بیا

وقت آواز هزار است، بیا

تا بهار است، بیا

تا بهار است، بیا

نمی دانم 

اینجا که ایستاده ام

تقدیر من است یا  تقصیر من!

اما

وقتی یافته هایم را با باخته هایم مقایسه میکنم

می بینم

چون خدا را یافتم , هر چه باختم مهم نیست!

آموختم  که تمام ماجراهای زندگی

فقط

قانون عشق بازی خدا با ماست

اصالت بهتر است یا تربیت خانوادگی؟

روزی شاه عباس در اصفهان به خدمت عالم زمانه "شیخ بهائی" رسید. پس از سلام و احوال پرسی از شیخ پرسید:

 در برخورد با افراد اجتماع " اصالت ذاتیِ آن ها بهتر است یا تربیت خانوادگی شان؟

شیخ گفت : هر چه نظر حضرت اشرف باشد همان است، ولی به نظر من "اصالت" ارجح است.  شاه بر خلاف او گفت : شک نکنید که "تربیت" مهم تر است.
بحث میان آن دو بالا گرفت و هیچ یک نتوانستند یکدیگر را قانع کنند. به ناچار شاه برای اثبات حقانیت خود او را به کاخ دعوت کرد تا حرفش را به کرسی نشاند.

فردای آن روز هنگام غروب شیخ به کاخ رسید. بعد از تشریفات اولیه وقت شام فرا رسید. سفره ای بلند پهن کردند، ولی چون چراغ و برقی نبود، مهمانخانه سخت تاریک بود. در این لحظه پادشاه دستی به کف زد و با اشاره او چهار گربه شمع به دست حاضر شدند و آنجا را روشن کردند. در هنگام شام، شاه دستی پشت شیخ زد و گفت:

 دیدی گفتم "تربیت" از "اصالت" مهم تر است. ما این گربه های نااهل را اهل و رام کردیم که این نتیجه اهمیت "تربیت" است.

شیخ در عین این که هاج و واج مانده بود، گفت من فقط به یک شرط حرف شما را می پذیرم و آن این که فردا هم گربه ها مثل امروز چنین کنند.

شاه که از حرف شیخ سخت تعجب کرده بود، گفت: این چه حرفی است؟ فردا مثل امروز و امروز هم مثل دیروز! کار آن ها اکتسابی است که با تربیت و ممارست و تمرین یاد انجام می شود، ولی شیخ دست بردار نبود که نبود. تا جایی که شاه عباس را مجبور کرد تا این کار را فردا تکرار کند.

لذا شیخ فکورانه به خانه رفت. او وقتی از کاخ برگشت، بی درنگ دست به کار شد. چهار جوراب برداشت و چهار موش در آن نهاد. فردا او باز طبق قرار قبلی به کاخ رفت. تشریفات همان و سفره همان و گربه های بازیگر همان. شاه که مغرورانه تکرار مراسم دیروز را تاکیدی بر صحت حرف هایش می دید، زیر لب برای شیخ رجز می خواند که در این زمان شیخ موش ها را رها کرد. در آن هنگام هنگامه ای به پا شد. یک گربه به شرق دیگری به غرب آن یکی شمال و این یکی جنوب ...

این بار شیخ دستی بر پشت شاه زد و گفت: شهریارا ! یادت باشد. اصالت گربه موش گرفتن است؛ گرچه "تربیت" هم بسیار مهم است، ولی"اصالت" مهم تر. یادت باشد با "تربیت" می توان گربه اهلی را رام و آرام كرد ،ولی هرگاه گربه موش را دید، به اصل و "اصالت" خود بر می گردد.